Met een overvolle boot en twee mensen die zichzelf, hun hoofd en hun hart een beetje in kalmere vaarwateren proberen te brengen, brengen we de neus van Vaguebond richting zuidwesten.
De eerste mijlen tot net voor Duinkerke halen we toch nog in 1 rak, dan laveren we tussen de zandbanken door om zo efficiënt mogelijk de scheepvaartroute te kunnen kruisen waar we, er middenin, ons ijzeren zeil mogen bijzetten.
De wind raakt op en de stroming zet ons genadeloos in de verkeerde richting. Zonder motor zouden we, zo blijft Ivan keer op keer herhalen, in Scheveningen uitkomen (al hoop ik dan wel nog steeds aan de overkant van het kanaal).
Eens Dungeness gerond (nog steeds op motor) kunnen de zeilen bij en kan de fun beginnen : opkruisen. Eerste rif, tweede rif, derde … derde rif, please!
Maar dat heb ik blijkbaar professioneel tussen de grootschoot vastgezet en is dus onbruikbaar! Gelukkig is onze windmeter kapot en denken we dan maar dat het maar een dikke 25 knoopjes blaast.
De zon schijnt, de boot loopt en ik word er alvast goedgezind van, Ivan iets minder.
Heel wat uren en vooral heel wat mijlen verder worden we in één van de meest neppe havens van de Engelse zuidkust vol enthousiasme ontvangen door de Disneyparade met Miki, Mini, Gargamel en Jabba, het feest kan beginnen. We voelen ons weer helemaal in onze nopjes met de rinkelende slagboompjes, de draaiende brugjes, de pastelkleurige huisjes, de schreeuwende meeuwen (echte of 'on tape'?), de pittoreske kanaaltjes maar vooral door onze friendjes die dit alles meer dan draaglijk maakten.
Ze hebben een vijfgangenbuffet klaargemaakt, verspreid over de twee boten en wanneer een paar uur later ook nog Ruddy, Dominic en Helmut van de Tess binnenvallen met een fles Boquito of Maquita worden onze gemoederen al snel lichter.
Afscheid nemen doet ons meer dan we voor lief hielden, ik slaap enorm slecht en blijf oververmoeid maar om na 2 dagen nog eens samen te komen met enkele van je beste vrienden is een ware verademing na de dagen van afscheid nemen in Blankenberge.
